De oude eik(el)

Zijn oude vingers volgden de groeven
van de letterlittekens in de bast,
gerekt en door de jaren aaneengelast.
Tastbaarheid laat herinnering proeven.

Steels spraken zij af die zomermiddag
bij de grote eik midden in het bos.
Zoenden, hadden lief op het bed van mos
en droomden van wat in het verschiet lag.

De oeroude eik had eeuwen doorstaan,
leven gekoesterd in elke vezel
en rijen geliefden voorbij zien gaan.

Verbitterd sloeg hij zijn bijl in de boom
wilde zo de herinnering wissen.
De reus viel, maar de man was net te sloom.