Witregel

De brief aan jou over kleine dingen heeft
tussen de regels haar wezen opgesloten.

Terwijl de syllaben hun eeuwige paardans
uitvoeren over het maagdelijke papier,
maant het witte wezen hen tot stilte
om zo zelf gehoord te kunnen worden.

Tussen de regels en onder de alinea,
wijst het als een klein kind de letters na.
De vader van de gedachte herkent meteen
de grote vragende ogen maar blijft zwijgen.

Onder de grote sierlijke letterlijven,
zit, verzwegen, veronachtzaamd, heel alleen,
het wezen daar, ineengedoken en beschaamd,
zoals het slechts het onuitgesprokene betaamt.