Een collectie kiezen…

Euforisch grijzend stak de man de bebloede tang omhoog,
waarin de ongeschonden kraterkies die ik tevoren uitspoog.
“Kijk, wat een joekel. Formidabel, wat een enorm exemplaar”.

Met klamme handen herkende ik ergens mijn déjà-vuutje.
Was me dit niet eerder overkomen? Een keer of 31 maar?
De tandarts keek op: “Dit keer weer contant of met reçuutje?”.

De wekker ging af en ik werd wazig wakker, van angst spierwit.
Oh, wat een onnozel geluk. Het was maar een bange droom.
Opgelucht haalde ik adem en hield mijn razend hart in toom.
Toen zag ik het pas, vals grijnzend in ’t glas: mijn kunstgebit.