Om 6.00 uur ging de wekker en we hadden er zin in. Om 7.00 uur waren alle rugzakken weer gepakt en gingen we in het donker op pad. We misten een hoofdlamp en doken met de flashlight van onze telefoons een donker bospad met grote keien in. Het was nog heerlijk koel. Het was fijn wandelen maar wel iets makkelijker toen de zon opkwam.

We waren vrij vlot in de stad en die was groter dan verwacht. Rond 8.30 uur liepen we het plein voor de kathedraal op. Het eindpunt van onze reis. De kathedraal is indrukwekkend en mooi en maandagmorgen was het nog heel rustig. Dus we hebben in alle rust foto’s kunnen nemen. Twee Poolse meisjes die we al vaker tegengekomen waren, vertelden dat we onze volgestempelde paspoortjes een straat verderop konden omruilen voor een officieel bewijs dat we onze tocht gelopen hadden. We waren nog helemaal in een daas en hadden daar nog niet overnagedacht, dus het was maar goed ook dat we erop gewezen werden.

In het kantoor voor pelgrims stond een lange rij, maar uiteindelijk liepen we allemaal weg met een prachtige certificaat. Keihard bewijs dat we niet alleen maar bier hadden lopen zuipen en een bus gepakt hadden. Met een mooi blauw kokertje toch wel heel bijzonder. Daarna weer terug naar het plein om een beetje rond te lummelen en te genieten van de eerste zonnestralen op de kathedraal. Een van onze camino-buddies kwam ook aanlopen. Soms hadden we samen gelopen maar we kwamen elkaar vaak genoeg tegen. Het was een groot feest. En heel bijzonder. We hebben een tijdje gewoon  op de grond gezeten bij de kathedraal.

Toen ik even naar het toilet moest, besloot ik mijn kans te wagen bij een superluxe vijfsterren hotel aan het plein. In mijn gebrekkige Spaans vroeg ik de portier of ik naar het toilet mocht (met rugzak en al). Met twinkelende ogen wees hij me de weg. Toen een mannelijke reisgenoot even later hetzelfde probeerde, werd hij afgeblaft en weg gestuurd. Soms loont het om vrouw te zijn.

Met zijn drieën hebben we churros met chocola in een oud cafeetje gegeten als ontbijt. Daarna was het tijd om mijn vrienden naar het treinstation te brengen vanwaar hun bus naar Porto zou vertrekken. Ik heb ze uitgezwaaid maar voelde me op de terugweg behoorlijk verdrietig en alleen.

Ik ben daarna naar mijn hostel gelopen en daar bleek ik het bovenste stapelbed te hebben. Tot nu toe hadden mijn Camino-vrienden me altijd het onderste bed gegund, waarschijnlijk uit eigen belang want ik ben niet heel handig of lenig. De stapelbedden in dit hostel waren lekker instabiel en wiebelig, bij het erin klimmen voelde het even of het hele bed om zou vallen. Het kraakte ook als een malle en een railing ontbrak. Ik zou zeker niet de eerste zijn die eruit flikkerde, we hadden al wat verhalen gehoord. Van slapen kwam niet veel, niet alleen vanwege het bed, maar ook vanwege het vele straatgeluid en een of andere knuppel die om 2.00 uur ’s nachts aankwam en in zijn tassen begon te rommelen. De volgende dag heb ik meteen een ander hostel geboekt, verder weg van de stad maar met een bus voor de deur.

De avond was gezellig met Camino-kennissen, de petitierige Amerikaanse Patty, een lieve Tsjechische en een relaxte Duitse en ook de luidruchtige Fransoos kwam aangewandeld. Later in de avond heb ik samen met de Fransoos, de Tsjechische en 2 dames die de Fransoos onderweg verzameld had, wat gedronken.

Oh en de yellow bitches ten spijt, hebben we niet zozeer de 281 km gelopen die op het certificaat staat maar rond de 100 km meer. We hebben soms zelf gewisseld tussen het kustpad en het centrale pad, soms werden we misleid door de yellow bitches maar nog vaker leken de yellow bitches op willekeurige afstand van elkaar te staan. We hebben er heel wat theorieën aan gewijd. De meest waarschijnlijk is dat de yellow bitches om en om door een twee melige Spanjaarden neergezet zijn en dat ze tussen de cervezas door af en toe een mindfuck uitgehaald hebben. Nou ja, los van dat de afstanden niet klopten…bleek mijn GPS inderdaad het meest nutteloze item in mijn rugzak te zijn.