Vandaag zouden we ‘slechts’ 28 km lopen, het werden er 38. Het blijft gedoe met de apps en zelfs Google maps. Het wijkt steeds een paar kilometer af.

Toegegeven, we hebben wel een klein omweggetje genomen. We konden kiezen tussen langs de weg lopen of door het bos, langs een beekje. Dat laatste hebben we gedaan en het was zo buitengewoon mooi. In het beekje zouden ook ottertjes wonen, die hebben we dan niet gezien.

Het bos uit hebben we bij een überranzige kroeg wat gedronken en vervolgens met echt heel veel moeite onze lunchplek bereikt. Mijn reisgenote durfde niet te vertellen dat het uiteindelijk misschien toch een beetje verder zou zijn. We hebben onszelf herpakt en zijn weer gaan lopen.

Na een flink aantal kilometers kwamen we een bord tegen dat koude cervezas adverteerde, 700 meter verderop. Cerrado, wat een deceptie. In de berm maar even uitgerust en verder op ons tandvlees. In alle eerlijkheid wilde ik op een gegeven moment het liefst gewoon ergens in foetushouding op de weg gaan liggen en een potje janken. Gewoon helemaal stuk. Het enige wat me daarvan weerhield is het feit dat je toch eens weer moet opstaan en verder gaan. Dat is zo pijnlijk dat ik het maar gelaten heb.

Gelukkig vinden we binnen een paar kilometer een barretje en koude biertjes. Daarna was het niet veel makkelijker maar ook niet meer heel ver. Ons hostel was een beetje ouderwets op de goede manier, gezellig. We zijn het Intexzwembadje ingedoken, hebben wat gegeten en gingen vroeg op stok. Beetje jammer dat de obese Duitse smerige stinksokken had die ze in de slaapzaal had uitgetrokken. Gadver. Gelukkig had Eva, de Tsjechische, een soort mobiele insectendoder/luchtverfrisser die ze mooi onder het bed parkeerde.  Trouwens, we slapen meestal in stapelbedden en mijn reisgenoten zijn zo lief (of slim) om mij onder te laten slapen. Ik heb echt geen idee hoe ik er in of uit kom met een lijf dat gewoon schreeuwt dat het wel genoeg is met die gekkigheid.