Vandaag hebben we 47 km gelopen. Wat? Ben je gek of zo?
Nou, inderdaad was dat wel de conclusie. Tijdens de Camino kom je jezelf tegen en dat lukt aardig. Denk maar niet dat mijn voeten spontaan genezen zijn in een dag. De pijn was ’s ochtends al niet te harden. Maar ja, als je eenmaal op stoom bent…gaat het best aardig.
Vandaag was echter loodzwaar, omdat een groot deel van de tocht door berglandschap ging. Bloedmooi maar het gaat superlangzaam allemaal. De weg voert langs rijen kleine, slaperige dorpjes maar ook dwars door prachtige bossen en langs beekjes. Toen we een beetje aan het einde van ons Latijn van een beboste berg kwamen afzetten, stuitten we op een klein geïmproviseerd stalletje met fruit, gekoelde dranken en stoelen. Even later kwam er een boomlange oude Portugese man achter een schutting vandaan en bood ons een vrucht uit zijn eigen tuin aan. Een passievrucht, heerlijk. Met handen, voeten en een mengelmoes van allerlei talen konden we babbelen. Hij bleek twintig! honden te hebben, althans zijn vrouw verzuchtte hij. Vooral met de kleine keffertjes had hij duidelijk weinig op. We waren hem dankbaar voor zijn ondernemersgeest. Wat wel vaker gebeurt langs de camino is dat betaling ‘at disgression’ is. Ofwel, het is niet verplicht en je betaalt wat jij vindt dat gerechtvaardigd is. De man vertelde dat sommigen helemaal niets gaven, maar alleen namen. Dat hebben we natuurlijk niet gedaan en meer geld in het grote blik gedaan dan nodig. Volgens mijn Tjechische metgezel was dit een van de wonderen van de Camino: net op het moment dat je bedenkt dat je iets nodig hebt, verschijnt het. Variërend van een drankje, een hapje, schaduw, een onderkomen of een vriendelijk gezicht. Uiteindelijk hebben we van 8 uur tot 20.00 uur gelopen met 4 korte breaks. Gekkenwerk natuurlijk.
Na 25 km wilden mijn voeten echt niet meer. We zijn neergestreken in een klein barretje waar oude mannen domino zaten te spelen. De oude dame achter de bar bleek vloeiend Frans te spreken. Toen ik vroeg om een schaar om verband te knippen, kwam er een heel scala aan voet/wond-verzorgingsproducten achter de toonbank vandaan. Maar de grootste verrassing kwam toen ze even naar achter liep en met alöe vera uit haar tuin terugkwam. Ze heeft me een heel zakje meegegeven. Hoe bezweet en plakkerig ook, ik kon het niet nalaten haar een dikke knuffel te geven. Was ook stiekem een beetje in tranen.
De laatste 15-22 km waren bar en boos, maar mooi niet dat het in ons opkwam om gewoon te stoppen. Had makkelijk gekund, maar om een of andere reden hebben we dat niet bedacht. Gekke ideeën over vakantie hier. Dat moet wel een beetje ophouden. Morgen rustdag, slechts 20 km en veel bier. Althans dat is het idee.
We kwamen compleet kapot aan bij ons hostel in the middel of nowhere waar we vanochtend op aanraden van onze laatste host nog gereserveerd hadden. Maar in tegenstelling tot wat op de site vermeld stond, was de receptie al gesloten. Omdat een andere pelgrim wist dat we eraan kwamen en dat verteld had, was de receptionist nog even blijven hangen. Toen we aankwamen kregen we best bruusk te horen dat we geen slaapplaats hadden. De stress, pijn en vermoeidheid…we barsten allebei in huilen uit. De receptionist schrok zich lam, maar belde een vriendin in het dorp en die kwam ons ophalen met de auto….voor 200 meter. We konden dus slapen bij een Portugees stel en waren godsgruwelijk gelukkig. Na een broodnodige douchebeurt zijn we terug naar de hostel gewaggeld om tot diep in de nacht te kletsen en wijn te drinken met Camino-makkers. Morgen lopen we met zijn drieën. Mijn Tjechische vriendin, een Australiër die in Nederland woont en ondergetekende. Feestdag, we gaan de hele dag alleen maar op zoek naar ’the yellow bitches’. De bewegwijzering is geel en het bier ook. Prima combi.
Het klinkt misschien gek, omdat er echt bloed zweet en tranen zijn…maar ik heb de tijd van mijn leven. Totaal in het nu. En een dag als vandaag is een enorme rollercoaster vol avontuur, want ik heb nog niet eens de helft hier aangestipt. Ik ben vooral dankbaar voor de geweldige mensen onderweg. Er is echt iets magisch aan het pelgrimeren.