Vandaag had een ‘rustdag’ moeten worden na de uitputtingsslag van gisteren. Op de agenda stond een tocht van 18 km, met zijn drieën. Het werd uiteindelijk 32 km. We dachten het rustig aan te kunnen doen, maar de apps die we gebruiken zijn eigenlijk geen van allen accuraat. En het kam zomaar 10 km of meer verschillen. Detail.
Tot nu toe heeft niemand een oplossing en lopen we maar gewoon in de hoop dat het een beetje klopt. Dat liep dus niet helemaal volgens plan. We hebben echt op ons tandvlees Caminha gehaald. Daar kwamen we meteen een bekende tegen, een Fransman. Deze man heeft het extravert zijn uitgevonden. Hij spreekt prima Engels met een dik Frans accent. Maar goed, na inchecken bij ons hostel en een douche…ben ik met mijn maten als een eend teruggewaggeld naar het plein. Het feest kon beginnen. Een Amerikaanse en nog een Tjechische sloten aan en we hebben een topavond gehad.
Op weg naar Caminha zijn we door de prachtigste landschappen aan de kust gelopen. Langs rotsen met tekeningen uit de ijzertijd, zoutpannen. Adembenemend. Deze camino is vrij recent als ‘officieel’ bestempeld maar het pad zelf is duidelijk buitengewoon oud. Ergens halverwege kwamen we in een stadje midden in een kermis en een religieuze optocht terecht. Dat is een zeer serieuze aangelegenheid in Portugal. Het contrast tussen het serene landschap en de bruisende stad kon niet groter zijn.
Onderweg hebben we wel woord gehouden en vooral alle ‘yellow bitches’ gezocht. Genoeg bier om het vol te houden, te weinig om van het padje te gaan.
Geef een reactie